Η τελειότητα της αρχαίας οικοδομικής τέχνης εξασφάλισε την υψηλή αντοχή των μνημείων στις φυσικές δράσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε πολλές περιπτώσεις, ωστόσο, η ανθρώπινη δραστηριότητα διατάραξε την ισορροπία της αρχαίας οικοδομής, καθιστώντας τα μνημεία περισσότερο ευάλωτα στη φθορά από φυσικά αίτια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πλειονότητα των φθορών που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα δεν οφείλονται πρωταρχικά στη δράση φυσικών παραγόντων, αλλά σε ανθρώπινη επέμβαση. Εκτεταμένες είναι και οι φθορές που προκλήθηκαν από σωστικέςή αναστηλωτικές επεμβάσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Η αστοχία των επεμβάσεων αυτών συνίσταται, κυρίως, στη χρήση κοινού σιδήρου ως στοιχείου σύνδεσης θραυσμένων αρχιτεκτονικών μελών ή ενίσχυσης της αντοχής άλλων.

Οι κυριότερες φθορές των μνημείων που αντιμετωπίζονται στο πλαίσιο της σύγχρονης επέμβασης διακρίνονται στις ακόλουθες κατηγορίες:

Μηχανικές:

πρόκειται για φθορές που οφείλονται σε σεισμούς, εκρήξεις, βομβαρδισμούς, πυρκαγιές, παγετό, καθώς και στη διόγκωση των οξειδωμένων σιδηρών συνδέσμων των νεώτερων επεμβάσεων.

Χημικές:

πρόκειται για μορφές διάβρωσης που προκαλούνται στο μάρμαρο κυρίως από την όξινη βροχή. Ένα σοβαρό πρόβλημα συνδεδεμένο με την ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελούν και οι διάφορες επικαθήσεις, δηλαδή η σκόνη, η αιθάλη και τα μεταλλοξείδια.

Βιολογικές:

πρόκειται για μορφές διάβρωσης που προκαλούνται από τις λειχήνες, τους μύκητες, τα περιττώματα των πτηνών, τις ρίζες των φυτών και τα εκχύματά τους.

Print